Ustawa o sprawiedliwości rasowej ustanawia nową państwową podstawę działania, która po prostu zakłada, że system wymiaru sprawiedliwości jest stronniczy, eliminując potrzebę wykazywania indywidualnych zamiarów dyskryminacyjnych. Twórcy i zwolennicy ustawy uzasadniają wykluczenie historii kryminalnej z analizy statystycznej błędnym rozumowaniem: twierdzą, że historia kryminalna jest skażona tymi samymi uprzedzeniami, które wpływają na wszystko inne w systemie wymiaru sprawiedliwości w sprawach karnych. Ustawa ustanawia nieskończony regres uprzedzeń. Jeżeli prokurator spróbuje podać, jak to prawo nazywa „powody neutralne rasowo” w przypadku przeszłych postępowań karnych lub ścigania kwestionowanego, powody te same w sobie mogą zostać odrzucone jako produkt „systemowych i instytucjonalnych uprzedzeń rasowych, profilowania rasowego i historycznych wzorców stronnicze działania policji i ścigania”. Nie ma jasnego wyjścia z domniemania winy rasowej. 14 lutego stanowy sąd apelacyjny w San Diego orzekł, że funkcjonariusz policji może być winny ukrytego uprzedzenia wobec czarnoskórych kierowców, nawet jeśli nie zna rasy kierowcy, którego zatrzymuje. Nic dziwnego, że obrońcy odwołują się obecnie do roszczeń wynikających z Ustawy o sprawiedliwości rasowej w niemal każdej sprawie dotyczącej oskarżonych z mniejszości. Nakazując odmienne traktowanie ze względu na rasę, Ustawa o sprawiedliwości rasowej zapewni nierówną sprawiedliwość zarówno ofiarom, jak i sprawcom. Różnice rasowe w ściganiu i wydawaniu wyroków odzwierciedlają różnice w zakresie przestępstw. Według danych policji w Los Angeles prawdopodobieństwo popełnienia brutalnego przestępstwa jest 21 razy większe niż w przypadku białych, 36 razy większe w przypadku rabunku i 57 razy większe w przypadku morderstwa – wynika z danych policji. prawdopodobnie są ofiarami morderstwa jako biali; W całym stanie różnica jest 13-krotna.
Bądź pierwszy odpowiedzieć do tej ogólna dyskusja